Wernisaż wystawy Romualda Kułakowskiego oraz rozstrzygnięcie konkursu „Czytany obraz” – relacja

BUDZENIE JONASZA

Dla Jonasza dzień nie zaczął się dobrze. A rozpoczął się bardzo wcześnie, bo już o 7 rano obudził go koncert garażowej kapeli sąsiadów. Muzykalne ranne ptaszki zdawały się nie przejmować biednym, niewyspanym Jonaszem. Grali, walili, trąbili, niemiłosiernie się tłukli, aż w końcu Jonasz wygrzebał się z pościeli i otworzył okno by przewietrzyć mieszkanie. Chwilę po tym odkrył mokrą plamę wypływającą powoli z łazienki. To był pierwszy, choć nie ostatni raz tego dnia, gdy Jonasz zdobył się na przekleństwo. Najistotniejsze było teraz szybkie działanie – wiadro, ścierka, mop oraz nieunikniona rozmowa z sąsiadem z piętra wyżej.
Gdy otworzył drzwi sąsiada Jonasz zobaczył groteskową scenę. Pod ścianą przedpokoju stała chwiejna wieża ułożona z walizek, a na samym środku sąsiad – głowa rodziny – zmagał się z łyżką do butów. Strudzona twarz rozpromieniła się, gdy do holu wszedł Jonasz.
– Dobrze, że pan jest, dzień dobry, proszę, Miałem tam do Pana schodzić, wie Pan, bo tak się składa, że dziś jedziemy sobie na wieś, i zastanawialiśmy się, czy Pan nie byłby w stanie zająć się naszym Leonkiem, wie pan, to bardzo dobry kocur – dodał.
W tym momencie z sypialni wysunęła się tłusta, szara łapa, a zaraz za nią wytoczył się najgrubszy kot świata. Swoją posturą przypominał bardziej mamuta niż zwierzę domowe. Leonek, ważący dobre dziesięć kilogramów stanął na baczność, łapy położył na okrągłym brzuchu i wpatrywał się w gościa na wskroś przeszywając go wzrokiem. Jonasz nie chciał zgadzać się na kociego współlokatora, lecz porozmawiać o zalaniu. Zanim otworzył usta w ręce włożono mu paczkę karmy oraz coś co w dotyku przypominało banknot. Sąsiad uśmiechnął się szeroko i zbiegł schodami. Jonasz spojrzał na dłoń, by sprawdzić ile zarobił na tłustym Leonku. W ręku ściskał jednak jedynie karteczkę z napisem: „Karmić 4 razy dziennie – 5:30, 8:03, 14:13 oraz 20:34.” Przeklinając sąsiada wrócił do domu. Gdy chciał w końcu wziąć prysznic w drzwiach odezwał się dzwonek. Jonasz owinął się ręcznikiem i potruchtał do drzwi, zostawiając za sobą wilgotne ślady. W progu stał kurier. Mężczyzna zostawił paczkę i skierował się do wyjścia, a zaraz za nim z progu wybił się Leonek.
Jonasz nie zdążył założyć pantofli, zanim wybiegł w pościg na kotem. A Leonek biegł; biegł po swoją skradzioną wolność. Dogonił kuriera i wybiegł na zewnątrz. W biegu po swoje życie nie odwracał się za siebie. Może to i lepiej, bo widok Jonasza, nagiego od pasa w górę, nie był przyjemny. Jedną ręką machał w emocjach, drugą trzymał ręcznik starając się nie być nagim również od pasa w dół. Leonek nie uciekł daleko, gdy stracił zainteresowanie niepodległością. Jonasz dopadł zbiega i przyniósł go z powrotem pod drzwi klatki. Pod drzwi, do których nie miał klucza. To był trzeci raz tego dnia, gdy z jego ust padła nie byle jaka łacina. Na szczęście okno zostało otwarte. Najpierw przerzucił Leonka, potem sam wdrapał się na poręcz balkonu. Przez okno dostał się do środka i wrócił do kuchni, by zjeść zasłużone śniadanie. Spojrzał na zegarek, była już 8:10, co oznaczało, ze spóźnił się na zajęcia. Tymczasem Leonek, w ramach protestu wobec spóźnionego brunchu z trzaskiem zrzucił na podłogę miskę. Po udanym sabotażu położył się i zasnął na blacie.
– Wiesz co, Leonku, chyba masz rację – powiedział do siebie Jonasz. – Może najlepiej przespać to wszystko – stwierdził kierując się do łóżka.