Wernisaż wystawy Michała Kwarciaka oraz rozstrzygnięcie konkursu „Czytany obraz” – relacja

KLEJNOTY

tej nocy niebo zadrgało krwawym blaskiem rubinów, a potem
spadały gwiazdy – zmarszczona, szeptliwa tafla zaświeciła
jak lampion. W śnie
wdziałam paradną suknię, popędziłam nad staw. Zapatrzyłam się

w topiel jak w ruchome zwierciadło. I wtedy matka przybiegła
z cedrowym puzderkiem w garści – z zaświata do mego śnienia.
Przygładziła mi włosy. Tataraki zamarły i jakieś piskliwe ptactwo
krzyczało na skraju ciszy

dygotliwej, dzwoniącej jak kryształowy dzwon. Wiało chłodem
od wody. Wiedziałam, że nie umarłaś – powiedziałam, a ona
łagodnie skinęła ręką,
wskazując kosztowne puzdro. Przybliżyłam się. Sennie

zaskrzypiały zawiaski, uchyliło się wieczko i dostrzegłam
jak śniada, szczupła, zimna dłoń matki w mżeniu mlecznej poświaty
zanurzyła się w ciżbie brosz, zausznic, diademów, by ozdobić
mi ciało najcenniejszą z błyskotek. Pachniało

ambrą i piżmem. Z wysokości prószyły na nas okruchy komet. Matka
śmiała się do mnie – trwałam w niemym zachwycie. Przemieszało
się z sobą realne i nierealne. A gdy świt się przyczołgał,
oddaliła się matka, darując

na pożegnanie maleńkiego kolibra z kości, złota, platyny i jasnego
nefrytu. Płakałam – a razem ze mną płakały mgły i sitowia, na niebie
ostatnia gwiazda wciąż się szkliła, uparta.
Tak znalazła mnie siostra. Widziałam się z naszą matką,

powtarzałam, lecz ona nie chciała uwierzyć słowom,
a jedynie jak w transie oglądała klejnoty. Tknęła broszy – rubinek
okazał się krwawą łzą. Nie jest żywy, to tylko mechaniczna
zabawka!, rzekła, pstrego kolibra oglądając pod światło,

ale ptak jej się wyrwał i odfrunął z trzepotem, zanim zdążyła poczuć
jak tłucze się jego serce. Żałuję, że nie odgadła,
że nocne spotkanie z matką wśród szuwarów nad stawem,
nie było śnieniem.