70. rocznica śmierci Kontantego Ildefonsa Gałczyńskiego
Polski poeta, tłumacz, najbardziej znany dzięki paradramatycznej serii podszytych absurdem humoresek „Teatrzyk Zielona Gęś”.
Urodzony 23 stycznia 1905 w Warszawie, w domu technika kolejowego – Konstantego i Wandy Cecylii z Łopaszyńskich, która była córką właściciela restauracji.
Po wybuchu I wojny światowej młody Konstanty wraz z rodzicami został ewakuowany z Warszawy.
W latach 1914 – 1918 mieszkał w Moskwie, tam uczęszczał do Szkoły Komitetu Polskiego. To właśnie w stolicy Rosji powstawały pierwsze wiersze Gałczyńskiego.
Po powrocie do Polski rozpoczął studia na kierunku filologii angielskiej i klasycznej.
Debiut poety w prasie nastąpił w 1923 roku na łamach dziennika „Rzeczpospolita”.
Powiązany był z poetycką grupą Kwadryga, oraz z różnymi pismami, zarówno politycznymi jak i satyrycznymi.
W 1934 – 1936 Gałczyński wraz z żoną mieszkał w Wilnie. Tam nawiązał współpracę z Teodorem Bujnickim, z którym prowadził audycję satyryczną „Kukułka Wileńska”, miał także własną audycję „Kwadrans dla ponurych”. W czasie pobytu w Wilnie napisał wiele utworów, m.in. Inge Barsch, Śpij wujaszku, Młynek do kawy.
Konstanty Ildefons Gałczyński w ostatnich latach swojego życia napisał swoje największe dzieła: „Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha”, „Niobe”. Wydał także tomiki wierszy „Zaczarowana dorożka”.
i „Ślubne obrączki”.
Był autorem wielu tłumaczeń. Jednym z jego najpopularniejszych tłumaczeń była sztuka Williama Szekspira „Sen nocy letniej”.
Zmarł 6 grudnia 1953 w Warszawie na skutek trzeciego zawału serca.
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powiązkach w Warszawie.
