70. rocznica śmierci Leona Schillera

Leon Schiller jeden z najwybitniejszych polskich reżyserów teatralnych oraz twórca idei polskiego teatru monumentalnego. Urodził się 14 marca 1887 roku w Krakowie.

Pochodził z katolickiej rodziny austriackiej. Był synem Loena właściciela agencji handlowej i Izydory z domu Pfau. Zamiłowanie do muzyki odziedziczył po swojej matce.

Debiutował jako piosenkarz w kabarecie Zielony Balonik w 1906, początkowo śpiewał piosenki swojego własnego autorstwa, w późniejszym czasie wykonywał także pieśni ludowe i polskie.
Jako reżyser debiutował w Teatrze Polskim w Warszawie w 1917 roku.
W latach 1930-1932 był kierownikiem artystycznym i reżyserem dramatu w Teatrze Wielkim, Rozmaitości i Małym we Lwowie. To tam rozwinął swoją koncepcję teatru monumentalnego (koncepcja tworzenia spektakli jako widowisk teatralnych. Obejmuje wszelkie składniki spektaklu: tekst, reżyseria, scenografia. Teatr monumentalny ma być teatrem docierającym do wszystkich warstw społecznych i przeznaczonych dla masowej widowni). Koncepcja teatru monumentalnego zaowocowała m.in. realizacjami utworów znakomitych przedstawicieli epoki romantyzmu m.in. Kordian, Dziady, Sen srebrny Salomei.

W czasie okupacji niemieckiej był kierownikiem literackiego baru „Żak”. Został aresztowany i uwięziony na Pawiaku, następnie został przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Bireknau w związku z represjami po zastrzeleniu w marcu 1941 Igo Syma. Został wykupiony z obozu przez swoją siostrę za 12 tysięcy złotych.

W ostatnim okresie swojej twórczości został praktycznie odsunięty od teatru, chociaż udało mu się jeszcze gościnnie zrealizować kilka premier m.in. Hrabinę i Halkę Stanisława Moniuszki w Operze w Warszawie. W 1950 roku został prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu.
W 1952 roku stworzył „Pamiętnik Teatralny” – kwartalnik poświęcony historii i krytyce teatru.

Zmarł 25 marca 1954 roku. Został pochowany na Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach.