35. rocznica śmierci Marii Kuncewiczowej

Maria Kuncewiczowa urodziła się 30 października 1895 roku w Samarze w Imperium Rosyjskim. Pisarka kilku epok literackich, która w literaturze polskie zasłynęła prozą psychologiczną – powieścią „Cudzoziemka”. Studiowała literaturę francuską w Nancy i filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego Maria Kuncewiczowa występowała jako śpiewaczka.

Jej debiut przypada na rok 1918, kiedy to opublikowała w piśmie „Pro Arte et Studio” swoim opowiadaniem Bursztyny.

Kuncewiczowa jest autorką pierwszej polskiej powieści radiowej. Namówiona przez Jana Parandowskiego, który w tamtym czasie był pracownikiem Polskiego Radia, stworzyła historię o rodzinie Kowalskich w formie scenek obyczajowych, które czytane były na antenie. W 1938 roku ukazała się drukowana wersja powieści „Dni powszednie państwa Kowalskich”.

W ciągu swoich sześćdziesięciu lat aktywności twórczej Maria Kuncewiczowa wydała kilkadziesiąt książek, ale jej najważniejsze i najgłośniejsze dzieła powstały jeszcze przed wojną. Jednym z nich jest zbiór opowiadań „Dwa księżyce” z 1933 roku. Zbiór był dla autorki na tyle ważny, że w charakterze kamienia węgielnego – wraz z „Przebudową” Jerzego Kuncewicza zamurowano ją w fundamentach Kuncewiczówki.

Jej największym dziełem bez wątpienia jest „Cudzoziemka”, którą zachwyciło się wielu, m.in. Bruno Schulz, który w recenzji napisał „Kuncewiczowa zna wszystkie tajemnicze drogi, kręte przesmyki i ścieżki złości, wszystkie jej manifestacje i wybuchy, cała biedna, wysilona perfidia nieszczęśliwego, zaplątanego w siebie charakteru podpatrzona jest i oddana z niesłychaną maestrią”.
Krytycy byli zachwyceni sposobem, w jaki autorka wniknęła w psychologię swojej bohaterki.
„Cudzoziemka” ma trudny charakter, będąc postacią antypatyczną jest przez narratorkę opisana z rzetelnym współczuciem, na co zwrócił uwagę jeden z przedwojennych krytyków.

Zmarła 15 lipca 1989 w Lublinie.