Jarosław Iwaszkiewicz
Jarosław Iwaszkiewicz urodził się 20 lutego 1894 roku we wsi Kalnik na Kijowszczyźnie. Wczesne dzieciństwo spędził z matką w Warszawie, a następnie przeniósł się na Ukrainę, gdzie w 1912 roku zdał maturę w kijowskim gimnazjum i rozpoczął studia prawnicze na tamtejszym uniwersytecie.
W 1918 roku powrócił do Warszawy, gdzie zaangażował się w życie literackie, współtworząc m.in. grupę poetycką Skamander.
W 1922 ożenił się z Anną Lilpop – pisarką i tłumaczką literacką.
Podczas okupacji mieszkał w Stawisku. Razem z Marią Dąbrowską i Jerzym Andrzejewskim kierował sekcją literatury w departamencie Oświaty, Nauki i Kultury Delegatury Rządu RP na kraj. Brał czynny udział w pracy kulturalnej, a jego dom pełnił rolę konspiracyjnego ośrodka życia artystycznego,
W latach 1970-1971 prowadził wykłady o literaturze polskiej na Uniwersytecie Warszawskim, w 1971 został doktorem honoris causa UW.
Otrzymał liczne nagrody i odznaczenia zarówno PRL, jak i zagraniczne (m.in. Sprawiedliwy wśród Narodów Świata).
Zmarł 2 marca 1980 roku w Warszawie. Został pochowany w Brwinowie pod Warszawą.
Proza Iwaszkiewicza jest silnie związana z tradycją literacką i przemianami literatury współczesnej. Jego wczesne utwory utrzymane są w konwencji baśniowo-poetyckiej powieści poetyckiej, w których dominuje w nich tradycja modernistyczna.
Dojrzałą prozą pisarza rządzi zasada kojarzenia przeciwieństw (np. życie – śmierć) i nadawanie im wymiaru filozoficznego uogólnienia losów postaci.
Iwaszkiewicz świadomie – przy wykorzystaniu całej gamy stylów i konwencji literackich – rozwinął i unowocześnił formę gatunkową opowiadania, nadał nowego kształtu powieści historycznej i ożywił narrację epicką, wzbogacając ją elementami liryzmy i refleksji.