|
Pamiętamy... Wspomnienie o Danucie Zimoląg |
   |
||||||||||
 Danuta Zimoląg (1952 - 2000)Danuta Zimoląg urodziła się 22.11.1952 roku w Białymstoku. Po ślubie zamieszkała na stałe w Płazie. Poetka, związana z Grupą Twórczą "Cumulus". Debiut prasowy w 1986 roku. Debiut książkowy w antologii poetyckiej A duch wieje kędy chce (Lublin 1993r.). Wydała dwa indywidualne tomiki: Przystanek na wzgórzu (Chrzanów 1994r.) i Dzwon z głębin (Chrzanów 1995r.). Laureatka kilku konkursów poetyckich, w tym nagród pierwszych. Zaczęła pisać wiersze w latach dojrzałych, pisanie odmieniło jej świat wewnętrzny, stało się radością. Sama o sobie napisała: Poezja odnalazła mnie po latach, weszła w moje życie i bardzo je zmieniła. Dzięki tym zmianom to już nie ta rzeczywistość. Poznałam wielu wspaniałych ludzi, że pozwolę sobie wymienić z nazwiska Lucynę Szubel, bo to pani Lucyna pierwsza pokazała mi szerokie widnokręgi poezji – to ona pierwsza pokazała mi księżyc. I jeszcze prof. Bogusław Żurakowski i poeta Maciej Szczawiński- z cierpliwością wprowadzali mnie w arkana dobrej poetyki. A ja po prostu poezją chcę się dzielić z ludźmi jak chlebem. I dzięki poezji niepostrzeżenie przenikać delikatną granicę bezkresnych przestrzeni wyobraźni. Wiele wierszy Danuty Zimoląg rozproszonych jest w druku prasowym całego kraju. Dziesiątki skrywa szuflada. A trzeci tomik Wpięci w błękit oddany do druku w Wydawnictwie Św. Jacka w Katowicach zaginął. Wielka szkoda, to interesująca poezja, penetrująca sfery metafizyczne. Czy pozostanie tylko ściegiem gwiazd na niebie? Danuta Zimoląg zmarła 18 maja 2000 roku. Lucyna
Szubel |
||||||||||||
| CEBULA dla tych którzy wstydzą się łez Bóg wymyślił cebulę w aromacie olejków eterycznych mogę bezkarnie wypływać na oceany bezradności i odnowy zachowując twarz ŻYCIE wieczorne okna dzielą ogień sceną po scenie odsłaniają wzór - pajęcza firanka życia |
||||||||||||
 Od śmierci
Danusi minęło wiele lat. Mimo to wciąż doskonale ją pamiętam. Była jedną z
tych osób, które się po prostu zapamiętuje. Szczerze ją lubiłam,
odwiedzałyśmy się czasem w domach. Lubiłam te nasze babskie pogaduszki o
kosmetykach, facetach, życiu.....Danusia kochała życie, dom, rodzinę i swoją wielką pasję - poezję. Jej wiersze były bardzo osobiste, autentyczne. Można się było z nich wiele dowiedzieć o niej samej, poznać ją blisko i prawdziwie. W swojej biblioteczce przechowuję kilka tomików wierszy Danusi z dedykacją. Czasem do nich wracam nie tylko po to by je sobie przypomnieć, ale po to by poprzez tę poezję przywołać w pamięci postać autorki, taką jak zapamiętałam - ciepłą, serdeczną, szczerą i uśmiechniętą Danusię. Umarła młodo, zbyt młodo. Miała jeszcze wiele planów i marzeń, które nigdy się nie spełniły. Na zawsze zapamiętam dzień jej pogrzebu. Ogromna ulewa i chłód pogłębiały w nas wszystkich, którzy byliśmy tam obecni, uczucie smutku i pustki. Ktoś powiedział nawet potem, że nawet samo niebo zapłakało tego popołudnia. Dziś czytam czasem jej wiersze, wspominam spotkania poetyckie z jej udziałem i nadal nie mogę oprzeć się wrażeniu, że brak nam wszystkim jej obecności, pomimo upływu czasu. Wspomnienie o Danusi Zimoląg napisała Iwona Firek |
||||||||||||
|
|
||||||||||||
|
WPIĘCI W BŁĘKIT błękit światła rozjaśnia pokój wszechświat ciebie i mnie wyłuskał z głębi cienia wpięci w błękit iskrą kołyszemy słowa niesiemy szept w pierwszej osobie od tego szeptu aniołom wyrastają skrzydła DZIECI ŚWIATŁA czas i przestrzeń to jedność czas nie jest nadmiarem przestrzeni ani jej brakiem nie wypełnia kraterów po to by rozlać się wąską strugą światła w rozgałęzieniach kosmosu by rozchyleniem ust głoskę wypowiedzieć dla samego spełnienia przestrzeń taka jakiej chcemy tylko w tym czasie być może i objąć szerokim gestem czułością tła i szeptu |
||||||||||||
|
|
||||||||||||
 Danutę
Zimoląg poznałam gdy zaczęła uczestniczyć w spotkaniach Grupy Twórczej
"Cumulus" była bardzo skromnym, spokojnych człowiekiem. Chłonęła poezję i
wszystko to co się o niej mówiło i czytało. Po spotkaniach gdy czekała na
swój autobus do Płazy zawsze był czas by porozmawiać nie tylko o poezji.
Byłyśmy matkami, żonami więc tych przyziemnych tematów było wiele, ale
mimo tego codziennego życia Danusia dążyła do czegoś więcej...
Obserwowałam jak właśnie w pisaniu wierszy odnalazła sens swojego życia,
jak biegała do Pani Lucyny gdy napisała coś nowego by pokazać jej to, jak
się cieszyła gdy zdobyła pierwszą nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie
Poetyckich o "Herb Grodu Miasta Chrzanowa". W ślady Mamy poszła córka
Joasia, która też pisała wiersze a w 1996r. otrzymała wyróżnienie
promocyjne w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim "O Herb Grodu Miasta
Chrzanowa". Gdy Danusia zachorowała bardzo chciałam jej pomóc ale przy
takiej chorobie widać właśnie tą bezsilność człowieka, po prostu byłam z
Nią i przy Niej często starałam się Ją odwiedzać w szpitalu i w domu
widziałam jak gaśnie płomyk jej życia. Danusia odeszła od nas w
najpiękniejszym miesiącu – m a j u
"Wszechświat ogromny ujrzeć w ziarenku, |
||||||||||||
|
|
||||||||||||
|
DESZCZ cicho przychodzi deszcz spływa w dół koi rany krzyżem wykutym we śnie ciąży zmywa obce pocałunki z twarzy żłobi ścieżki niepokoju wypłukuje czarny kolor nocy odchodzi kocim krokiem jak przyszedł CICHO przychodzi deszcz spływa w dół koi rany krzyżem wykutym we śnie ciąży zmywa obce pocałunki z twarzy żłobi ścieżki niepokoju wypłukuje czarny kolor nocy odchodzi kocim krokiem jak przyszedł do zimy noworoczna godzina - od niej zaczyna się odliczanie chłodne dni chodzą w rozmokłych butach do wiosny potem krótki oddech lata nad powierzchnią jeziora jesień zanurza nie tylko w deszczu jesienią tęcza stoi w tle lasu i ty z wesołymi ognikami oczu do zimy daleko |
||||||||||||
|
|
||||||||||||
 Lubiłyśmy się, złączyła nas twórczość
poetycka. Danusia często
przychodziła do mnie, zawsze przynosiła swoje świeżo napisane wiersze.
Czytałyśmy je głośno, a kiedy trzeba było nanosiłyśmy poprawki. Był
to przede wszystkim dobór odpowiedniejszego i piękniejszego słowa.
Była wymagająca i pokorna. W pisaniu odnalazła radość życia.
Jej początkowe wiersze opiewały piękno przyrody i szczęście rodzinne
go domu. Lubiła swój dom na Wzgórzu otoczony ogrodem. Miała dwie
córki z których była dumna, świetnie się uczyły. Obie, te piękne dziewczyny były związane z matką, a matka je uwielbiała.
Po wierszach przyrodniczych i rodzinnych przyszedł czas na wiersze utkane nicią intelektualną - głęboko drążące głębię życia ludzkiego, jego egzystencję. Twórczość Danuty dojrzewała na moich oczach.
To zadziwiające. Jej nowe wiersze wnosiły już w treści bogactwo
piękna i mądrości życiowej, ale i niepokoiły – sięgały tajemnic metafizycznych i mistycznych. To te wiersze na konkursach poetyckich otrzymywały pierwsze nagrody. Twórczość z ostatnich lat życia była dojrzała w pełni wyrazu i niemal prorocza. Autorka znała już swoją chorobę,
po ciężkiej operacji i długiej walce z chorobą zaczęła tracić siły, ale nadal pisała wiersze. Niektórymi z nich już się żegnała, ale w sposób dyskretny, enigmatyczny – bez wylewu żalu i skarg na swój los. Była osobą młodą i wszystko, co najpiękniejsze mogło być przed nią. Ileż ona
- mimo wszystko – jeszcze miała w sobie sił witalnych... Po naświetleniach w Gliwicach, bezpośrednio, przychodziła do mnie na ul. Kadłubka chwilę odpocząć. Wypijała herbatę i zawsze prosiła o bułkę – suchą,
tak suchą, bez masła i innych dodatków. Pamiętam jej zmęczoną twarz.
Do Gliwic dojeżdżała sama. Podczas tych spotkań rozmawiałyśmy
o wszystkim, także o pasji i miłości jej życia – o poezji.
Marzyła, aby wydać trzeci tom wierszy.
Tytuł wymyśliłyśmy razem : Wpięci w błękit, miał się ukazaćw Wydawnictwie św. Jacka w Katowicach. Otrzymał dobrą ocenę – akceptację druku, paszport w świat... Po śmierci Danusi nie miał kto dopilnować druku i wszystko odeszło w niepamięć. Wielka szkoda. Danuta Zimoląg zmarła w maju w 2000 roku. W dniu pogrzebu padał ogromny deszcz – ulewa. Wielkie krople uderzały w wieko trumny, wszyscy byli zmoknięci do suchej nitki. Nad trumną, na cmentarzu w Płazie, żegnałam Danusię zdławionym głosem... Odeszła, jeszcze łomot mokrych brył i kopczyk ziemi. Odeszła, ale zostawiła po sobie żywe strofy wierszy – ślad swoich stóp na tej ziemi.
wspomnienie o Danusi Zimoląg napisała LUCYNA SZUBEL |
||||||||||||
 |
 |
 |
||||||||||
